அறிதோறு அறியாமை கண்டற்றால்...(திருக்குறள்: 1110)

However hard we try we cannot be 100% objective / unbiased. What we see and how we see are all determined by the net result of what all we saw and how we saw them earlier. Accepting / rejecting this statement itself is subject to the 'truth' of this statement.

Some of us (by the same net result) realize this and don't take any statement as whole or absolute, including our own statements. The rest of us delimit 'some' by not having this realization.

The intelligence at some point recognizes its limitation. That is the end of old reality (view / interpretation...) and the beginning of new reality (view / interpretation...).

In the new view there is nothing to prove, nothing to establish beyond doubt...everything complements each other and be the whole. Without an opposing view to this, this view cannot exist, even be stated. A few moments this state (realization) prevails and then fades away as any other....

ஒன்றை நினைத்து ஒன்றை மறந்து ஓடும் மனம் எல்லாம் நீ
என்று அறிந்தால் எங்கே இயங்கும் பராபரமே

சொன்னதைச் சொல்லித் துடிக்கின்ற ஆணவப் பேய்க்
கின்னல் வருவதெந்நாள் எந்தாய் பராபரமே

நீர்க்குமிழி போலென் நினைவுவெளி யாக்கரையப்
பார்க்குமிடம் எல்லாம் என் பார்வை பராபரமே

எல்லாம் நினதுசெயல் என்றெண்ணும் எண்ணமும் நீ
அல்லால் எனக்குளதோ ஐயா பராபரமே
          (தாயுமானவர் பராபரக்கண்ணி)

It is not enough to know the truths. We need to apply them. The vigor of establishing/seeking the facts (past/present) is a truth of life. The realization as explained above is also a truth of life. Both can be simultaneously applied and held in balance. 

செல்வந்தன் தான் எளிமையாக இருக்க முடியும். அறிஞன் தான் அடக்கமாக இருக்க முடியும். அறிய அறிய அறியாமை தான் எழும்/மிகும் என்று அறிவது (தெரிந்து கொள்வது) அறிவாராய்ச்சி நிகழ்வதால் தான், தொடர்வதால் தான் முடியும்.